Comentario al libro SI HABITAS EN ELVIENTO

         

          Sempre fun coa mente sen barreiras ó carón da xente que tratei. Soñaba con atopar almas que falaran no idioma da sinceridade, sen habelencias escuras nin celos agochados. Sorprendíame cando, o cabo dunha tempada, xurdía de súpeto unha faísca que encetaba a confianza sen límites na persoa coa que naquel intre estaba.

Un sabor lixeiramente amargo percorría o meu corazón e a miña mente. Xa estamos!... Pensaba de súpeto, sen mo propor. E viraba cara min mesma preguntándome... Estarei esixindo demasiado? Ante a dúbida,  dáballe outra oportunidade, e outra e outra máis.

Mailo tempo esgazaba as miñas crenzas... O cansazo facíame percorrer o baleiro das relacións humanas; nas que de sempre eu crin, nas que de sempre eu espreitei.

De vagariño alumeaba a posibilidade de derribar a friaxe dunha nova relación e propiciar o seu cume, esgazando as tebras do medo a fracasar que, de cotío, me asolaban; polo xa vivido e polo amargo sabor que en min as experiencias pasadas deixaran ...

Embebida por achar a súa luz perlada, seguía sen querer escoitar as distintas voces que apostaban pola súa inexistencia, por non ser  máis que fabulacións da xente crédula e confiada.

Cheguei, confésoo,  a percorrer con cansazo o beiral dos meus soños, a traxectoria  por min trazada. Mantívenme  co sorriso nos beizos neste mundo carente de cálidas olladas, onde os intereses máis espurios  predominaban.

Mais... a sorpresa reflectiuse no meu rostro cando no libro –Si habitas en el tiempo- descubrín, sen ir na súa procura, as vivencias baseadas e sentidas  más aló das palabras transmitidas. Era, sóubeno pola autora, unha realidade novelada. Era, percibino eu, o que buscaba: a constatación da existencia da AMIZADE.

                                                                                            Anxos.

                                                                               (29-novembro-2013)